Rozdział czwarty – Czas na sławę

„Każdy przecież początek to tylko ciąg dalszy, a księga zdarzeń zawsze otwarta w połowie. [4]”

[Urszula Sipińska – „Cudownych rodziców mam”]

21 luty 2006 r.

            - Pat, ja wychodzę! – krzyknęłam z przedpokoju, gdy zakładałam granatowe, zamszowe botki.

- A gdzie to pędzisz? – blondynka wyjrzała z kuchni.

- Do rodziców na kolację. Jutro zaczynamy trasę i życie w tym całym wielkim świecie, więc chcą zjeść ze mną normalną kolację bez potrzeby zapisywania się w kalendarz – powiedziałam ze śmiechem i szafki wyjęłam fioletowy płaszcz w kratkę, który założyłam.

- No rozumiem. Moi gdzieś wyjechali, więc muszą się obejść bez tego. Miłej kolacji z rodzinką.

- Dzięki – odpowiedziałam i wyszłam z mieszkania.

            Zbiegłam po schodach i dotarłam do auta. Było zimno, ale nie padał śnieg. Już za kilka tygodni miała zawitać do Berlina wiosna. W trakcie tej pory roku wszystko budziło się do życia. Wszystko się zmieniało dookoła nas. W moim życiu też nastała wiosna. Nagle wszystko zaczęło kręcić się wokół muzyki. Nie żałowałam tego. Bałam się tylko, że stracę przez to dobry kontakt z rodziną. Moi rodzice byli wyrozumiali, ale bałam się, że nagły atak mediów może źle się odbić na naszych relacjach. Miałam w posiadaniu jeszcze dwóch starszych braci, którzy byli bliźniakami. Alexander i Dominic byli starsi ode mnie o pięć lat. Podobnie jak ja urodzili się w Londynie. Nie byli wcale do siebie podobni z charakteru. Alexander należał do ludzi, których wszędzie było pełno i co tydzień gdzieś imprezował. Z kolei Dominic był bardziej stonowany i poważny. Miał założoną już rodzinę i był z tego niezmiernie dumny. Mimo, że tak bardzo się różnili od siebie to oddaliby za siebie życie gdyby nastała tak potrzeba. Ja z kolei byłam młodszą, upierdliwą siostrą, którą należało tolerować z powodu więzów krwi, a przynajmniej tak było gdy przeprowadziliśmy się do Berlina. Z czasem różnica wieku stała się mało zauważalna i tworzyliśmy całkiem zgrane trio. Byliśmy po prostu zwykłym rodzeństwem, które miało swoje za uszami i często się kłóciło, ale takie były właśnie uroki. Berlin był miastem, które uwielbiało się korkować. Nie było dnia żebym nie władowała się w żaden korek. Po piętnastu minutach udało mi się skręcić w uliczkę, dzięki której mogłam pojechać krótszą trasą do rodziców. Po trzydziestu minutach dotarłam pod dom rodziców. Wcześniej mieszkali tu moi dziadkowie, jednak od kilku lat już nie żyli. Zginęli w wypadku samochodowym. Był to straszny karambol na autostradzie w Niemczech. Mama długo nie mogła dojść do siebie. Wyrzucała sobie, że spędzała z nimi za mało czasu. Najpierw pięć lat studiów w Londynie, a potem założenie tam rodziny i próba odnalezienia się w tamtejszej rzeczywistości. Po powrocie do Berlina nie wiele się zmieniło. Mama poświęciła się głównie mnie i moim braciom, żebyśmy jak najmniej odczuli skutki przeprowadzki do nowego państwa. Ja jednak sądzę, że dziadkowie nie mieli tego mamie za złe. Cieszyli się, że była szczęśliwa i spełniała się zawodowo oraz prywatnie. Życie jest po prostu kruche i nie doceniamy go tak naprawdę. Wydaje nam się, że jesteśmy niezniszczalni.

            Zaparkowałam samochód na chodniku przed domem i wysiadłam. Z domu dobiegło mnie wesołe szczekanie psa. Hera miała już sześć lat i była traktowana przez moich rodziców jak dziecko. Z uśmiechem na ustach podeszłam do drzwi domu i zapukałam do nich. Otworzyła mi kobieta w średnim wieku, która uśmiechnęła się gdy mnie zobaczyła. Natychmiast zatonęłam w matczynych objęciach. Od razu przypomniały mi się czasy dzieciństwa, kiedy to gdy tylko bracia zrobili mi coś złego i biegłam do niej, a ona przytulała mnie w ten sam sposób. Ostatnio w zasadzie wcale do nich nie wpadałam. Cały swój czas poświęcałam albumowi, potem kręcony był teledysk. Wszystko skumulowało się w jednym okresie czasu. Czułam, że nawaliłam. Czułam, że nie dałam rady być jednocześnie dobrą córką i piosenkarką. Nie chciałam stracić rodziców, ale realizowanie swojego marzenia było tak blisko. Mama spojrzała na mnie i wiedziałam, że wcale nie jest zła, że cieszy z mojego szczęścia. Patrzyła na mnie dokładnie  tak samo jak zawsze patrzyła na nią jej mama. Ze zrozumieniem i wieczną miłością jaką może znać tylko matka.

- Idź do salonu. Zaraz będzie obiad – usłyszałam.

- Dobrze.

            W salonie była reszta rodziny. Tata czytał jakąś gazetę, a moi bracia jak zwykle rywalizowali w jakieś grze na konsoli. Żona Dominica patrzyła na niego z politowaniem, a nowa dziewczyna Alexandra nie do końca wiedziała co się dzieje – chyba pierwszy raz była świadkiem takiej sytuacji.

- Ade – zauważyła mnie Zara i podeszła do mnie. – Dawno cię tu nie było – usłyszałam od niej.

- No jakoś tak wyszło – odpowiedziałam. – Cześć tato – rzekłam gdy z kolei to ojciec postanowił się ze mną przywitać.

            Zawsze chciałam znaleźć sobie mężczyznę, który będzie chociaż w połowie taki jak mój tata, czyli oddany przede wszystkim rodzinie, a potem dopiero pracy. Tata zawsze gdy patrzył na mamę to widać było, że dalej dla niego jest najpiękniejszą kobietą na świecie. Chyba nigdy nie miał myśli o tym by ją zdradzić. Był budowlańcem. Gdy przyjechaliśmy do Berlina by tu otworzyć oddział jego firmy nawet nie było mowy o tym, żeby zostać tu na stałe. Plany początkowe to był rok lub dwa. Dopiero po połączeniu sił z rodzicami Patrici wszystko się zmieniło. Przez pierwsze dwa lata chodziłam do szkoły, gdzie mówiono głównie po angielsku. Chodziła tam również blondynka, ale do innej klasy, więc dopiero dzięki naszym ojcom zaczęłyśmy się przyjaźnić. Mimo, że mieszkałam w Niemczech od dziewięciu lat i jako córka Niemki posiadałam obywatelstwo tego kraju to nie pisałam piosenek w tym języku. Nie umiałam. Próbowałam, ale nie umiałam. Zdecydowanie lepiej się czułam kiedy mówiłam i pisałam po angielsku. Dlatego gdy podczas mojego pierwsze spotkania z US5 Mark i Mike zaczęli do mnie mówić po angielsku nie oponowałam. Tata uśmiechnął się do mnie i pokazał kciuki do góry co znaczyło, że jutro wszystko będzie dobrze.

Kto wybaczał mi każdą złość, każdy błąd

Gdy kryłam wielkie łzy w domu najmniejszy kąt

Co wieczór obraz ten kołysze mnie do snu

Tata młody jak maj i mama wśród bzu. [1]

- To już jutro – powiedziałam.

- Będzie wszystko dobrze – usłyszałam od Alexandra, który ściągnął mi gumkę z włosów.

- Matko czy twoja dziewczyna wie, że jesteś nieprzystosowany do życia w rodzinie? – spytałam ze śmiechem.

- Obawiam się, że nie – powiedział Dominic i objął w pasie Zarę.

- A tak w ogóle to Ade jestem – powiedziałam i podałam brunetce rękę.

- Violetta – szepnęła nieśmiało.

Czas w rodzinnym towarzystwie zleciał bardzo szybko. Do domu wróciłam około północy, co było dość nieodpowiedzialne z mojej strony. Z samego rana mieli przyjechać po mnie Mark i Mike i zawieźć do porannego programu w RTL, gdzie miał zostać przeprowadzony ze mną pierwszy wywiad. Po puszczeniu singla w radio ludzie zaczęli się mną interesować. Każdy chciał wiedzieć kim jestem, jak wyglądam, ile mam lat itp. Już następnego dnia mieli wszystko wiedzieć.

[Ashley Tisdale – „Suddenly”]

22 luty 2006 r.

            - No wyglądasz olśniewająco – powiedziała Patricia, gdy już skończyła spryskiwać moje włosy kolejnym litrem lakieru.

- Możliwe – zgodziłam się z nią i spojrzałam w lustro.

            Blondynka znała się na tym co robiła. Włosy ułożyła mi delikatne loki, a oczy podkreśliła tylko tuszem do rzęs, którego nałożyła chyba z tonę. Nie wspomniałam o kilogramach podkładu. Efekt był chyba jednak zamierzony. Wyglądałam jak dziewczyna z sąsiedztwa. Miałam na sobie czarną, kopertową bluzkę z dużym dekoltem (nie do końca byłam pewna czy takie noszą dziewczyny z sąsiedztwa, ale Amerykanka się uparła), bluzka miała z boku klamrę, a rękawy były ¾. Do tego ciemne jeansy oraz czarne oficerki. Biżuterię ograniczyłyśmy tylko do złotego łańcuszka z przywieszką w kształcie kokardki. Całość dopełniał czarno – beżowy szalik. Faktycznie wyglądałam dobrze. Bałam się jednak, że coś pójdzie nie tak, że widzowie odbiorą mnie jak niepewną siebie dziewczynę, jak kogoś obcego. Nie chciałam na swój pierwszy wywiad zakładać nie wiadomo czego. Chciałam wyglądać normalnie i Mark oraz Mike przyznali mi rację. Styl na dziewczynę z sąsiedztwa doskonale mi pasował. Ja zresztą nigdy nie lubiłam się wyróżniać Zawsze ubierałam się w sposób modny, ale jednocześnie nie krzykliwy. Czuła, że za chwilę ze zdenerwowania wyjdzie z siebie i stanie obok.

- No już nie denerwuj się. Wszystko będzie dobrze. Będę stała tuż za kamerzystą i dodawała ci otuchy. Nie bój się – powiedziała Pati i przytuliła mnie do siebie.

            Kochałam tę wariatkę jak rodzoną siostrę. Była moją najlepszą przyjaciółką i nie wyobrażałam sobie, żeby ten stan rzeczy mógł się kiedykolwiek zmienić. Byłyśmy ze sobą bardzo blisko. Głównie dlatego zamieszkałyśmy razem oraz miała mnie wspierać w trasie. Ufałam jej jak nikomu innemu. Znała wszystkie moje tajemnice, a ja jej. Gdyby nie ona to najprawdopodobniej nie byłoby tej płyty i tego całego zamieszania.

Niebo zsyła nam przyjaźń po to, żebyśmy mogli się wypowiedzieć i pozbyć tajemnic, które nas gnębią. [2]

- Chodź już. Mark i Mike zaraz będą na dole – usłyszałam głos przyjaciółki.

            Wzięłam od niej kurtkę, którą mi podawała i założyłam. Patricia ubrała się w czarne lateksowe spodnie rurki, szarą bluzkę, która miała asymetryczne wcięcia i brązowe botki na koturnie, które były wiązane z przodu. Sama ubrała swój płaszcz i wyszłyśmy z mieszkania. Blondynka, która miała głowę na karku pamiętała, żeby zamknąć drzwi, bo ja o tym zupełnie zapomniałam. Na dole długo nie czekałyśmy na moich menagerów. Wsiadłyśmy do czarnego audi. Mark i Mike siedzieli z przodu, pierwszy z nich prowadził. Z tyłu siedział również Izzy.

- A on co tu robi? – spytałam, gdy usiadłam pomiędzy Patricią, a chłopakiem.

- Robię za grupę wsparcia – odpowiedział. – Izzy jestem – przedstawił się blondynce.

- Patricia – rzekła dziewczyna.

- Grupę wsparcia? – spytałam zdziwiona.

- Mark i Mike pomyśleli, że dobrze będzie jak ktoś ci powie jak to jest gdy udzielasz pierwszego wywiadu – wyjaśnił.

- Będziemy razem z tobą, ale to na tobie będzie skupiała się cała uwaga. Ty będziesz w centrum kamery – dodał Mike i skręcił w lewo.

            Im więcej mi o tym mówili tym czułam się bardziej spięta. Było mi niewyobrażalnie gorąco, dlatego ściągnęłam kurtkę. Nie wiele to pomogło. Bałam się, że za chwile spłynie mi cały makijaż. Trema zżerała mnie od środka i nie mogłam nic na to poradzić. Zastanawiałam się jak wyduszę z siebie jakiekolwiek słowo podczas wywiadu, skoro w gardle mam totalną pustynie, która nie wiedziała co to woda. W głowie zaczęło mi się kręcić, a wczorajsza kolacja z rodzicami zaczęła przewracać się niebezpiecznie w żołądku. To był mój ostatni posiłek jaki jadłam. Nie byłam w stanie zjeść śniadania. Udało mi się wypić tylko trzy łyki bardzo słodkiej herbaty, a w zasadzie to wmusiła je we mnie Patricia. Stwierdziła, że i tak jestem blada jak ściana, więc może chociaż trochę słodkiego napoju przywróci mi kolor na twarzy. Jak sądzę nie wiele to dało – domyślam się po tej tonie podkładu i pudru jaki mi nałożyła. Obawiałam się, że przed koncertem będzie to ze mnie zeskrobywała szpachelką. Czterdzieści pięć minut później byliśmy pod budynkiem, gdzie był kręcony program śniadaniowy. Nogi miałam jak z waty. Cieszyłam się, że nie założyłam butów na obcasie, bo pewnie nie uszłabym nawet kroku bez upadku. Stałam jak wryta. Dopiero, gdy Izzy popchnął mnie do przodu zaczęłam iść. Przełknęłam głośno ślinę i rozejrzałam się dookoła. Doskonale znałam każdy zakątek Berlina, ale wtedy miałam wrażenie, że jestem na zupełnie innej planecie. Nie poznawałam tego miejsca. Czułam się obco. Weszliśmy do wysokiego budynku. Bez słowa skierowałam się za menagerami do windy. Panowała grobowa cisza.

- Dobra słuchaj, wiem, że się denerwujesz – ciszę przerwał Izzy.

- Yhym – przytaknęłam.

- Znam to uczucie, bo kilka miesięcy temu sam nie wiedziałem jak dam sobie radę z jakimś tam dziennikarzem. Dużo pomógł mi mój charakter, ale ty raczej nie jesteś taką zwariowaną osobą.

- No co ty nie powiesz Wujku Dobra Rado – powiedziała z ironią Patricia.

- Pat… - powiedziałam i wzniosłam oczy ku sufitowi.

- Najlepiej to nie patrz cały czas na dziennikarzy. Znajdź sobie jakiś punkt za kamerą, będzie to wtedy wyglądało jakbyś mówiła do widzów. Ja będę stał za kamerą i dodawał ci otuchy no i będę robił głupie miny. Zobaczysz najgorsze są pierwsze trzy minuty.

- Już dawno pierwsze trzy minuty mam za sobą i wcale nie jest mi lepiej – powiedziałam.

- Pierwsze trzy minuty wywiadu, maleńka. Nie bój się. Nim się zorientujesz będzie po wszystkim – rzekł i objął mnie pocieszająco ramieniem.

- Ade, dobrze wyglądasz. Jak normalna dziewczyna. Taki efekt chcieliśmy osiągnąć. Patricia, dobra robota – powiedział Mark, oceniając mój wygląd.

- Dzięki – rzekła blondynka.

            W końcu wysiedliśmy z windy. Byliśmy na długim korytarzu.

- No jesteście. Za pół godziny zaczynamy. Torian Keller, miło mi – przedstawił nam się średniego wzrostu mężczyzna o blond włosach i niebieskich oczach.

- To jest właśnie Ade, a to jej wizażystka Patricia, a Izzy’ego poznałeś kilka miesięcy temu – powiedział Mark.

- Ade to nasza nowa gwiazda. Coś mi mówi, że już za kilka dni jej teledysk będzie jednym z pierwszych – dodał Mark.

- Nie wątpię. Zawsze macie nosa do gwiazd.

            Milczałam. Nie wiedziałam co mówić. Wszystko działo się za szybko. Cały czas miałam ochotę odwrócić się w stronę windy i uciec. Było jednak za późno, a na dodatek za mną stał Izzy, który chyba wyczuwał moje intencje. Torian zaprowadził nas do poczekalni i podał po szklance wody. Przyjęłam ją z wielka ulgą. Upiłam duży łyk i poczułam się troszeczkę rozluźniona. Dalej jednak byłam przerażona tym całym zamieszaniem jakie panowało wokół mojej osoby. Zaraz obsiadły mnie makijażystki, ale gdy  tylko zobaczyły, że nie mają nic do zrobienia, odeszły ze zbolałą miną. Z kolei Pati triumfowała i było to widać po jej minie. Nigdy nie lubiła gdy ktoś poprawiał jej pracę. Pokiwałam z niedowierzaniem głową. Blondynka nie była osobą łatwą. Jak na Amerykankę przystało była bardzo pewna siebie. Urodziła się w słonecznej w Los Angeles i była otoczona gwiazdami przechadzającymi się obok niej, więc dla niej to wszystko było normalne. Dla mnie jednak nie. Bałam się, że nigdy nie przyzwyczaję się do tego. W końcu nadszedł mój czas. Razem z Markiem i Mikem usiadłam na sofie i czekałam, aż wejdziemy na wizję. Izzy stał dokładnie tam gdzie mówił, za kamerą i właśnie pokazał mi uniesione do góry kciuki, Pati to samo i uśmiechnęła się szeroko. Wzięłam głęboki oddech i przywołałam na twarz delikatny grymas zadowolenia. Podszedł do mnie mężczyzna, który podpiął mi mikrofon.

- Witamy po przerwie. Na naszej kanapie siedzą dobrze znani goście czyli Mikie Michaels i Mark Doller, a między nimi dziewczyna o której wygląd pytają już tysiące ludzi w Niemczech. Witaj Ade – usłyszałam głos prezenterki i dotarło do mnie, że właśnie wszystko się zaczęło.

            Spojrzałam na Izzy’ego i ten kazał mi wziąć głęboki wdech.

Nagle ja, jestem na froncie świateł

Wszystko, ja czuję

Strach i piękno o tej samej porze

I każdego dnia, ja próbuję tylko oddychać

Chcę pokazać całemu światu

Prawdę wewnątrz mnie. [3]

            Zrobiłam tak jak mi kazał.

- Dzień dobry – powiedziałam i uśmiechnęłam się.

- Nie wiem czy wiesz, ale twój singiel ma dopiero dwa tygodnie, a już zrobił wielką furorę. Spodziewałaś się tego? – usłyszałam głos partnera prezenterki.

- I tak i nie. Sama nie wiem, nawet czego oczekiwałam. Jednak chyba bardziej byłam przygotowana na to, że przejdzie bez echa.

- Byłaś nastawiona bardzo pesymistycznie.

- To nie tak, że pesymistycznie, po prostu nie oczekiwałam wielkiego sukcesu. Cieszył mnie każdy pozytywny komentarz, który przeczytałam na jego temat.

- Ade, jest bardzo nieśmiałą osobą. Początkowo nawet nie chciała słyszeć o tym, żeby nagrać piosenkę, a co dopiero płytę. Jednak udało nam się ją przekonać, że taki głos jak jej nie może się zmarnować – powiedział Mark.

- Właśnie, panowie, macie za sobą spory sukces. Jesteście współautorami zespołu US5, czy nie boicie się, że tej dziewczynie się nie uda? – spytała blondynka.

- Ale ona już odniosła sukces. Singiel wspiął się na szczyt list przebojów. Dziś premiera teledysku. To już jest sukces – powiedział Mike.

            Rozmowa była dość długa. Po dwóch kolejnych pytaniach moje nerwy odeszły w niepamięć, a ja mogłam spokojnie skoncentrować się na pytaniach. W tle widziałam Izzy’ego, który robił jakieś głupie miny, które cały czas powodowały uśmiech na mojej twarzy.

- Ade, powiedz kto jest autorem piosenek, na twojej debiutanckiej płycie?

- Sama napisałam każdą piosenkę. Każde słowo, które tam się znalazło jest cząstką mnie. Ta płyta od początku do końca określa mnie jako osobę. Chciałam żeby ludzie przez moje teksty poznali mnie i moje myśli, marzenia i wspomnienia.

- To bardzo odważny krok. Nie wiele młodych gwiazd decyduje się na śpiewanie swoich piosenek. Pozwoliliście na to bez żadnego problemu? – spytał prezenter.

- Na początku mieliśmy małe obiekcje i chcieliśmy jej to wybić z głowy, ale gdy pokazała nam swoje utwory to wtedy zrozumieliśmy, że tej dziewczyny nie można zmieniać, trzeba jej po prostu pomóc – powiedział Mikie.

- Czyli dajecie jej dowolność w tworzeniu piosenek?

- Zdecydowanie tak. Zresztą cały pomysł na trasę koncertową to jest w zasadzie połączenie naszych pomysłów z jej. Ade, może wygląda na nieśmiałą, ale gdy ją się bliżej pozna to wtedy wie się, że jej pomysły nie znają końca.

- Dziś dajesz swój pierwszy koncert. Co czujesz?

- Denerwuje się – powiedziałam ze śmiechem. – Czuję się zestresowana i nawet nie wiem czego mam się spodziewać. Występowanie na różnych uroczystościach to nie to samo co koncert przed halą pełną ludzi, którzy czekają na rozpoczęcie show przez swój ukochany boysband – powiedziałam.

            Pytania były zadawane jeszcze przez dobre dziesięć minut. Pytano mnie o wszystko. O to co robiłam nim zaczęłam śpiewać, o najbliższych. Starałam się nie przekraczać pewnej sfery prywatności, która zarezerwowana jest tylko dla mnie i dla moich najbliższych. Gdy wywiad dobiegł końca, puszczono teledysk, a nam pozwolono zejść z ognia kamer. Pierwsze co zrobiłam to rzuciłam się dredziarzowi na szyję.

- Byłaś genialna! Cudowna! Mówiłem, że dasz radę – powiedział ze śmiechem i podniósł mnie do góry.

-Dzięki Pat, że byłaś ze mną – to jej następnie rzuciłam się na szyję. – Matko jak dobrze, że to koniec.

- O nie moja droga – powiedział Mark. – To dopiero początek.

Każdy przecież początek to tylko ciąg dalszy, a księga zdarzeń zawsze otwarta w połowie. [4]

_________________________________________________________

[1] Urszula Sipińska – „Cudownych rodziców mam”

[2] Antoni Czechow

[3] Ashley Tisdale – „Suddenly”

[4] Wisława Szymborska

_____________________________________________________________

Pierwsza część rozdziału taka trochę słaba, bo pisałam ją po trzech godzinach filozofii, z bolącym gardłem, zapchanym nosem oraz początkującym kaszlem – nic mnie bardziej nie dobiło niż trzy godziny filozofii z profesorem, którego kompletnie nie rozumiem i który myśli szybciej niż mówi i z tego powodu nie kończy zdań. Bossssko. Już widzę sesję.

Druga część zdecydowanie lepiej mi poszła. No może z wyjątkiem wywiadu. Staram się jak tylko mogę ograniczać dialogi, bardziej chce skupić się na opisach – są jednak momenty (takie jak ten wywiad) gdzie dialog jest wręcz rzeczą niezbędną, więc mam nadzieje, że nie będzie Wam to przeszkadzało. Rozdział ma 8 stron… jestem przerażona jego długością. Mam nadzieję, że dotrzecie bez problemu do końca i nie będziecie mieli ochoty mnie za to zabić.

Dziękuję za każde dobre słowo. Nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy.

Korzystając z okazji chcę Wam życzyć zdrowych i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia, oraz tego byście zawsze spędzali je w rodzinnej atmosferze i przy akompaniamencie przepięknych polskich kolęd. Karpia bogatego i prezentów bez ości! :) 

Lady Spark